بسم الله الرحمن
الرحیم
سلام دوستان ارجمند!
دین مبین اسلام
دینی متعادل و متوازن است در آن افراط وافراط ، زیاده روی و کم روی وجود
ندارد.همانگونه که زندگی اخروی و جهان پس از مرگ را مهم می داند و اهمیت زیادی به
آن قایل است از زندگی دنیوی و جهان فعلی ما نیز غافل نشده است . برای هرکدام به
اندازه درجه اهمیت آن ارزش قایل شده است .
زندگی دراین دنیا اگرچه که نباید هدف نهایی انسان باشد اما نباید هم به آن به طور
کلی پشت پا زد و رهبانیت انتخاب کرد چرا که ظرف زندگی دنیا ظرف تکلیف و وظایفی است
که خداوند انجام آن را از ما خواسته است در دنیا هم باید به مقتضای شرایط زندگی در
آن زندگی نمود واز آن کمال استفاده را برای بهبود زندگی اخروی خود بنماییم.
همانگونه که در روایات آمده است : الدنیا مزرعة الآخرة تا از دنیا به عنوان وسیله
ای برای داشتن آخرتی بهتر استفاده نماییم . رهبانیت و دل کندن و کناره گیری از آن
برای تحصیل آخرت یا به عبارتی فدا نمودن دنیا برای آخرت امر مقبول و مورد تأیید
شریعت نیست . باید در متن دنیا بود و زندگی کرد و در عین زمان آخرت را هم فراموش
نکرد همانگونه که آخرت را فدای دنیا نمودن نیز امر مطلوبی نیست عیش و نوش دراین دنیا و به خوشی سپری کردن آن و
غرق شدن در لذتهای مادی آن و فراموش نمودن آخرت نیز مورد تأیید شریعت نمی باشد .
خداوند که همانگونه که هر دو جهان را آفریده است از انسان خواسته هیچکدام را
فراموش نکند وهیچیک را فدای دیگری ننماید
بله دوستان!
خوب است گفتار و سخنان پیشوایان دینی خود را برای داشتن دنیایی سعادتمندانه و
آخرتی سرشار از کامیابی و نیکبختی الگو و نصب العین زندگی خود قراردهیم
|
رُوِیَ عَنِ الْعَالِمِ ع أَنَّهُ قَالَ اعْمَلْ لِدُنْیَاکَ
کَأَنَّکَ تَعِیشُ أَبَداً وَ اعْمَلْ لآِخِرَتِکَ کَأَنَّکَ تَمُوتُ غَداً |
بسم الله الرحمن الرحیم
دوستان گرامی !
سلام وو قتتان بخیر!
سخن امروز ما در خصوص عبادت وبندگی خداوند و الگوپذیری از پیشوایان دینی در این خصوص است
همراهان ارجمند !
عبادت وبندگی حق اوج کمال آدمی است ذلت و خاکساری در برابر خداوند و پیشانی مذلت در مقابل پروردگار نهایت افتخار و عظمت انسان است
در مسیر بندگی و عبادت خداوند باید از پیشوایان دینی ، پیامبر عظیم الشأن اسلام و امامان پاک خود الگو بگیریم باید به آنها اقتدا کنیم به آنها تأسی نماییم هم در کیفیت وچگونگی عبادت وهم در اصل واساس عبادت آن بزرگواران را مقتدای خود قرار دهیم در این برنامه قسمتهایی از فضایل عبادی اماما بزرگوارمان امام علی بن موسی الرضا ار خدمت شما عرض می کنیم
بله دوستان!
یکی از برجستهترین فضایل امام رضا (ع) سر سپردگی وی به خداوند تبارک و تعالی و تمایلش به او بود. این فضیلت را میتوان به وضوح در اعمال عبادی او که بر پایهی خوف الهی و دینداری قرار دارد، در بخش مهمی از زندگی روحانیش مشاهده نمود. یکی از اصحاب آن حضرت میگوید: هنگامی که او را میدیدم، این کلام خدای متعال را متذکر شدم که میفرماید: (کانوا قلیلا من اللیل ما یهجعون) [ذاریات 17] (آنان همواره پاسی از شب را بیشتر نمیخوابند).
در پرتو توجه به چنین برداشتی از مفهوم عبادت در نظر امام است که میتوان برای خواندن هزار رکعت نماز در شبانه روز، سجدههای طولانی پس از نماز صبح، روزههای مکرر، شب زندهداریهای پر رمز و راز و همدمی همیشگی با قرآن تفسیری شایسته یافت. یا به درک حقیقت این سخن نایل آمد که کسی دربارهی آن حضرت میگوید:
«به خدا سوگند مردی ندیدم که بیش از او از خدا پروا کند، بیش از او در همهی اوقات به یاد خدا باشد و بیش از او از خدا بترسد. [بحارالانوارج49ص 93] »
گویندهی این سخن نه کسی از شاگردان او، بلکه فرستادهی دستگاه خلافت رجاء بن ابیضحاک است.
آن بزرگوار با مردم کم سخن میگفت و گفتار و پاسخ و مثالهایی که در ضمن گفتارش میآورد، نشأت گرفته از قرآن مجید بود زیرا که با قرآن همدم بود. آن حضرت در سه روز، یک بار تمام قرآن را تلاوت میکرد و میفرمود: اگر خواسته باشم که در کمتر از سه روز، قرآن را ختم کنم، میتوانم ولی هرگز به هیچ آیهای مرور نکردم مگر این که در معنی آن اندیشیدیم و دربارهی این که آن آیه در چه موضوع و در چه وقت نازل شده فکر کردم، و بدین سبب است که آن را در سه روز ختم میکنم.
سخن وسکوت.....
قال علی علیه السلام:
إِنَّهُ لَا خَیْرَ فِی الصَّمْتِ عَنِ الْحُکْمِ کَمَا أَنَّهُ لَا خَیْرَ فِی الْقَوْلِ بِالْجَهْلِ
وَ اعْلَمُوا أَیُّهَا النَّاسُ أَنَّهُ مَنْ لَمْ یَمْلِکْ لِسَانَهُ یَنْدَم
در سکوت از حکمت و دانش خیرى نیست ، چنانچه در گفتار از روى نادانى خیرى نیست . اى مردم ! بدانید کسى که مالک زبانش نباشد، پشیمان مى شود
الکافی ج : 8 ص :
آداب ملاقات!!!!