طمع.ذلت.زبان

قال علی(ع) : ازری بنفسه من استشعر الطمع ، ورضی بالذل من کشف ضره وهانت علیه نفسه من امر علیها لسانه
(حکمت2نهج البلاغه)

...خود راخوارکردآنکه طمع را پیشه ساخت . تن به ذلت داد  ، کسی که گرفتاری خود را ابرازکرد. در نزد خود بی ارزش است آنکه زبانش را فر مانروای خود ساخته است.

(...فراز اول جهت بر حذر ساختن ازطمع است که مخالف فضیلت قناعت است . با یاد آوری پیامدهای طمع ، از قبیل خوار ساختن و پست کردن خود. توضیح آنکه چشم طمع داشتن به مال دیگران ، باعث نیازمندی به ایشان وکرنش در برابر آنهاست، واین خود ، انگیزه پستی در نظر آنان ، وافتادن از چشم آنهاست...
دست طمع که می کنی پیش کسان دراز           پل بسته ای که بگذری ازآبروی خویش
فراز دوم به منظور بر حذر داشتن از شکایت بردن انسان از تهی دستی و گرفتاریش به نزد مردم است، به وسیله یادآوری تن در دادن به ذلت وخواری که در پی دارد...فراز سوم ، به منظور بر حذر داشتن انسان از پر حرفی بدون فکر ومراجعه به عقل است ، چون این عمل دلیل بر پستی وبی ارزشی انسان در نزد خویشتن است . اما در دنیا پر حرفی گاهی باعث نابودی می شود...و اما درآخرت به دلیل حدیث نبوی(آیا چیزی جز زبان مردم ، باعث به رو افتادن آنان در آتش دوزخ است؟)...