طمع و...

قال علی(ع):
(ازری بنفسه من استشعرالطمع ورضی بالذل من کشف عن ضره وهانت علیه نفسه من امرعلیهالسانه)
امام علیه السلام«درنکوهش طمع وآزواظهارگرفتاری وتنگدستی وبی اندیشه...

سخن گفتن»فرموده است:کوچک گردانید خودراکسی که طمع وآز«به آنچه دردست مردم است»را روش خویش قرار داد«زیرا؛لازمه طمع،نیازمندی وفروتنی است،ولازمه نیازمندی وفروتنی،پستی وکوچکی»وبه ذلت وخواری تن داده کسی که گرفتاری وپریشانی خودرا«نزد دیگری»آشکارنماید«زیرا؛لازمه اظهارگرفتاری وپریشانی،حقارت وزیردستی است»ونزدخویش خواراست کسی که زبانش را حکمران خودگرداند«بی تأمل واندیشه هرچه به زبانش آید بگویدکه بسا موجب هلاک وتباهی اوگردد، وچنین کس مقام ومنزتی برای خود درنظرنگرفته است»)
 نهج البلاغه حکمت2ترجمه ازفیض الاسلام
خوب است این شعر راهم بیفزایم:
دست طلب که می کنی پیش کسان دراز****پل بسته ای که بگذری از آبروی خویش