قال مولانا الامام المهدی-عجل الله تعالی فرجه الشریف- :
(أَمَّا الْحَوادِثُ الْواقِعَهُ فَارْجِعوُا فیها إِلى رُواهِ
حَدیثِنا، فَإِنَّهُمْ حُجَّتی عَلَیْکُمْ وَأَنَا حُجَّهُ اللّهِ
عَلَیْهِمْ)[1]
امّا در رویدادهاى زمانه، به راویان حدیث ما رجوع کنید. آنان، حجت من بر شمایند و من، حجّت خدا بر آنانم.
شرح
این حدیث، از جمله مطالبى است که امام زمان(علیه السلام) در جواب مسائل
اسحاق بن یعقوب فرموده اند. در این حدیث شریف، حضرت به وظیفه ى شیعیان در
حوادث پیش آمده در عصر غیبت اشاره کرده اند.
حضرت، شیعیان را براى فهمیدن احکام شرعى و سایر مسائل اجتماعى، به
راویان احادیث، که همان فقهاى شیعه هستند، ارجاع مى دهد; زیرا آنان هستند
که احادیث را خوب فهمیده اند، و عام و خاص، محکم و متشابه، و صحیح و باطل
را مى شناسند.
«روات حدیث» از نظر حضرت(علیه السلام) کسانى نیستند که روایت را فقط
نقل مى کنند بدون این که آن را درست بفهمند; زیرا چنین افرادى، نمى توانند
گره از مشکلات فقهى و ... بگشایند.
رجوع به فقها در عصر غیبت، نه یک امر مستحب، بلکه یک واجب شرعى است;
زیرا، آنان منصوب امام براى این کار هستند و از فرمان حضرت نمى توان تخلّف
کرد.